Zaznacz stronę
Home / Porady koń / Rasa małopolska

Koń

Sprawdź także porady:

Porady koń

Rasa małopolska

Przodkiem konia małopolskiego był prymitywny konik polski wywodzący się od tarpana, od zawsze zasiedlającego tereny Polski. Koń małopolski zawdzięcza mu wiele zalet, m.in. dobre wykorzystanie paszy, odporność, plenność i płodność. Od XVII w. za sprawą wojen tureckich, najazdów tatarskich oraz wypraw wojennych na Wschód przybywały do Polski konie orientalne – arabskie, tureckie, perskie, turkmeńskie – użytkowane na rodzimym pogłowiu przez kolejne stulecia. Konie mające duży udział krwi orientalnej były nieduże, urodziwe, zwrotne i wytrzymałe, doskonałe dla lekkiej kawalerii, jak również do zaprzęgu.

Na przełomie XVIII i XIX w. w Polsce zaczęła się rozwijać hodowla koni angloarabskich, której zamysłem było stworzenie konia nadającego się do sportu, łączącego w sobie szybkość koni angielskich i wytrzymałość arabskich. W XIX w., ze względu na zdobywające popularność wyścigi konne oraz stałe zapotrzebowanie na większe konie remontowe dla wojska, do Polski coraz częściej sprowadzano konie pełnej krwi angielskiej. W Małopolsce tymczasem dominowała czysta krew arabska oraz szczepy półkrwi orientalnych, pochodzące m.in. z austriackich i węgierskich stadnin w Radowcach, Mezőhegyes i Bábolnej. W konsekwencji w tym regionie wyodrębniły się trzy lokalne typy koni półkrwi angloarabskiej – kielecko-lubelski, nowosądecki i dąbrowsko-tarnowski – wywodzące się z poszczególnych szczepów półkrwi. Jednak nie udało się utrzymać ich odrębności. Ostatecznie zostały połączone w jedną rasę małopolską.

W XX w. do hodowli koni małopolskich wprowadzono m.in. konie rasy wielkopolskiej, aby zwiększyć masę ciała i wysokość w kłębie, dostosowując tym samym konie małopolskie do nowych potrzeb jeździectwa i rolnictwa.

WZORZEC RASY

Konie małopolskie należą do jednej z rodzimych ras półkrwi w Polsce. Cechuje je wytrzymałość, plenność, długowieczność, dobre wykorzystanie paszy, a także uroda odziedziczona po przodkach orientalnych. Pożądana jest u nich sucha konstytucja, szlachetna głowa, długa szyja, długa i skośna łopatka, dobrze zarysowany kłąb oraz dobrze związany zad. W rasie wyróżnia się trzy typy. Najbardziej pożądany w hodowli jest typ angloaraba sportowego, wyróżniamy też typ orientalny i furioso-przedświt. Najczęściej spotykane maści to gniada, skarogniada, siwa, kasztanowata, kara, zdarzają się konie srokate i tarantowate. Konie małopolskie powinien wyróżniać obszerny, elastyczny ruch, a także łagodny charakter i żywy temperament.

Główny rejon występowania rasy małopolskiej od stuleci obejmuje południowo-wschodnią część Polski, czyli województwa lubelskie, małopolskie i podkarpackie, a także mazowieckie, śląskie, łódzkie i świętokrzyskie.

Ze względu na wszechstronność konie małopolskie użytkowane są we wszystkich dyscyplinach jeździeckich, jednak najwięcej sukcesów odnoszą w WKKW. Pierwszym sportowym koniem małopolskim, o jakim usłyszał świat, był ogier Ramzes (Rittersporn xx – Jordi xo po Schagya X-3), hod. Marii Plater-Zyberk, który podczas II wojny światowej trafił do Niemiec i tam uczestniczył w konkursach skoków przez przeszkody. Później jako reproduktor udowodnił swą wartość hodowlaną i zapisał się w historii wielu słynnych linii koni sportowych. Kolejnym legendarnym skoczkiem był wyhodowany w Janowie Podlaskim Artemor (Eros xx – Artemiza xo po Equator xo), który na igrzyskach olimpijskich w Moskwie zdobył złoty medal pod Janem Kowalczykiem.

Źródło: „Rasy polskich koni” – wydawnictwo Polskiego Związku Hodowców Koni

Patron honorowy
Patron honorowy
Sponsorzy
SPONSORZY KADRY MŁODZIEŻOWEJ
PARTNER BEZPIECZEŃSTWA
Patroni medialni