Stacjonata – jest to przeszkoda, której wszystkie elementy umieszczone są w jednej pionowej płaszczyźnie. Składa się z dwóch stojaków, na którym opiera się jeden lub kilka drągów (desek). Drągi na stojakach umocowane są na łyżkach/kłódkach – to pozwala zmieniać wysokość przeszkody przesuwając je w górę i w dół. Stacjonata jest przeszkodą podstawową, wyjściową do innych. Podczas konkursów skokowych wysokość stacjonaty wg przepisów nie może przekraczać 170 cm.
Okser – to przeszkoda jakby zrobiona z dwóch stacjonat – wg przepisów szerokość rozstawienia nie powinna przekraczać 2 metrów. Wysokość drągów na pierwszym i drugim członie musi być równa. Możemy również zbudować tzw „pijany” okser. Polega ona na celowym ustawieniu drągów na różnej wysokości np. z jednej strony wyżej niż z drugiej.
Double barre – zbudowany jest podobnie jak okser z dwóch stacjonat, ale pierwszy człon przeszkody ustawiony jest niżej od drugiego. .
Triple barre – ustawiona z trzech stacjonat przeszkoda, z których każdy człon jest wyżej od poprzedniego.
Mur – przeszkoda zbudowana ze sztucznych i lekkich cegieł (tak aby przy uderzeniu bez trudu spadały). Obecnie mur jest podstawową przeszkodą podczas potęgi skoku.
Szereg – Szereg podwójny, potrójny, itd., jest to zespół dwóch, trzech lub więcej członów jednej przeszkody ustawionych w odległości od 7m do 12m. Odległość między poszczególnymi członami mierzona jest od podstawy przeszkody po stronie lądowania do podstawy następnej przeszkody po stronie odskoku. Każdy z członów szeregu musi być skakany kolejno i oddzielnie bez okrążania któregokolwiek z nich. Triple barre może być ustawiony wyłącznie jako pierwszy człon A szeregu.
Przy większych odległościach między przeszkodami mamy do czynienia z linią, a w niej każda przeszkoda jest uznawana za osobną.
